کیسه های پلاستیکی قابل تجزیه و تحلیل با کیسه های پلاستیکی معمولی چگونه متفاوت است؟

در عصری که پایداری محیط زیست یک نگرانی رو به رشد است ، درک تفاوت های ظریف بین انواع مختلف پلاستیک بسیار مهم است. در میان گزینه های مختلف برای پلاستیک معمولی ، کیسه های پلاستیکی قابل تخریب به عنوان یک راه حل امیدوارکننده ظاهر شده اند. اما این کیسه ها دقیقاً با کیسه های پلاستیکی معمولی تفاوت دارند و چه تاثیری در اکوسیستم ما دارند؟

فرآیند ترکیب و تجزیه

کیسه های پلاستیکی منظم به طور معمول از پلی اتیلن ، یک پلیمر مبتنی بر نفت ساخته می شوند که به دلیل دوام و مقاومت آن در برابر تخریب طبیعی شناخته شده است. این پلاستیک ها می توانند قرن ها در محیط زیست ادامه یابد و منجر به آلودگی شدید در اقیانوس ها ، دفن زباله ها و زیستگاه های طبیعی شود.

در مقابل ، کیسه های پلاستیکی قابل تخریب قابل تجزیه در هنگام قرار گرفتن در معرض نور ماوراء بنفش (UV) طراحی شده اند. ترکیب آنها شامل مواد افزودنی است که باعث تجزیه مولکولی در معرض نور خورشید می شود و به این ماده اجازه می دهد تا با گذشت زمان قطعه قطعه شود. بر خلاف پلاستیک های سنتی ، که برای نسل ها تا حد زیادی دست نخورده باقی مانده است ، پلاستیک های قابل تخریب قابل تجزیه با سرعت بیشتری به قطعات کوچکتر تجزیه می شوند و باعث کاهش ردپای محیطی طولانی مدت آنها می شوند.

جدول زمانی تخریب

یکی از مهمترین تفاوت ها بین این دو در جدول زمانی تجزیه آنها وجود دارد. کیسه های پلاستیکی معمولی می توانند از 500 تا 1000 سال به هر جایی برسند تا به طور کامل تخریب شوند ، و اغلب به ریزگردهایی که به طور نامحدود به آلودگی های اکوسیستم ادامه می دهند ، می پردازند.

از طرف دیگر ، کیسه های قابل تخریب پذیر ، بسته به شدت قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش ، می توانند طی چند ماه تا چند سال از هم پاشیده شوند. با این حال ، فرایند تخریب بسیار به شرایط محیطی وابسته است - به این معنی که در صورت عدم وجود نور خورشید کافی ، مانند محل دفن زباله یا زیر آب ، این پلاستیک ها ممکن است به همان اندازه کارآمد در نظر گرفته شوند.

تأثیرات زیست محیطی

کیسه های پلاستیکی منظم تهدیدی برای حیات وحش ، اکوسیستم های دریایی و سلامت انسان است. تداوم آنها در محیط زیست منجر به گرفتاری ، مصرف حیوانات و آلودگی منابع خاک و آب می شود. علاوه بر این ، تولید پلاستیک های معمولی به انتشار کربن و مصرف سوخت فسیلی کمک می کند.

پلاستیک های تخریب پذیر جایگزین با کاهش عواقب محیطی ارائه می دهند. از آنجا که آنها با سرعت بیشتری در زیر نور خورشید شکسته می شوند ، برخی از خطرات مرتبط با آلودگی طولانی مدت را کاهش می دهند. با این حال ، آنها به طور کامل مشکل زباله های پلاستیکی را از بین نمی برند - به ویژه در محیط هایی که قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش محدود است.

محدودیت ها و ملاحظات

در حالی که کیسه های پلاستیکی قابل تجزیه و تحلیل گزینه ای آگاهانه تر از پلاستیک سنتی را ارائه می دهند ، آنها یک راه حل مناسب نیستند. اعتماد آنها به نور UV به این معنی است که ممکن است در محیط های سایه دار یا دفن شده به طور کارآمد تخریب نشوند. علاوه بر این ، قطعات پلاستیکی تکه تکه شده هنوز هم می توانند خطرات مربوط به حیات وحش را قبل از تجزیه کامل ایجاد کنند.

یک رویکرد پایدار تر شامل ترکیب پلاستیک های قابل تخریب با استراتژی های مدیریت زباله گسترده تر ، مانند افزایش تلاش های بازیافت ، گزینه های قابل کمپوست و کاهش در پلاستیک های یکبار مصرف است.

تفاوت بین کیسه های پلاستیکی قابل تخریب و منظم در آرایش شیمیایی آنها ، فرآیند تخریب و اثرات زیست محیطی نهفته است. در حالی که پلاستیک های تخریب پذیر بهبودی نسبت به کیسه های پلی اتیلن سنتی ارائه می دهند ، آنها یک راه حل مستقل برای آلودگی پلاستیک نیستند. با حرکت جامعه به سمت شیوه های پایدار ، ترکیبی از نوآوری ، مصرف مسئول و دفع مواد زاید مؤثر برای کاهش زباله های پلاستیکی در مقیاس جهانی ضروری است .